EDDIE DE HAAS

Pseudoniemen

Edgar O'Hare

Eddie de Haas

Eddie de Haas (Bandoeng, Java, 21 februari 1930) manifesteert zich als een kosmopolitische muzikant die zowel in Nederland als in de rest van Europa, de VS en daarbuiten met tal van uiteenlopende musici werkt. Door zijn zowel ritmisch als harmonisch gedegen spel is hij een veelgevraagde bassist in voornamelijk mainstream-jazzgroepen.
Volledige biografie...

Instrumenten

contrabas, gitaar

Genoemd in de biografie van

1928   Rob Pronk (1)
1949   Pia Beck
1951   Ado Broodboom

Biografie Eddie de Haas

Eddie de Haas (Bandoeng, Java, 21 februari 1930) manifesteert zich als een kosmopolitische muzikant die zowel in Nederland als in de rest van Europa, de VS en daarbuiten met tal van uiteenlopende musici werkt. Door zijn zowel ritmisch als harmonisch gedegen spel is hij een veelgevraagde bassist in voornamelijk mainstream-jazzgroepen. Ook zijn indrukwekkende discografie getuigt van een alom gewaardeerde muzikaliteit en veelzijdigheid. Sinds 1968 woont en werkt De Haas voornamelijk in Chicago, als bassist van huisorkesten in restaurants, hotels en jazzclubs ten gerieve van gastsolisten. Maar tussentijds reist deze bassist, die zegt in Oscar Pettiford en Ray Brown twee voorbeelden te zien, incidenteel naar Europa voor workshops, radiosessies en gastoptredens.

1942 - 1946

De Haas, die als tienjarige begon op de ukelele, is autodidact op contrabas en gitaar. Aanvankelijk is hij op Java te vinden in Hawaïan-ensembles totdat hij midden jaren veertig Rob Pronk ontmoet. Deze brengt hem in contact met de jazz, waarna hij in diens sextet zijn eerste jazzervaring opdoet.

Rob Pronk (1)

1947 - 1954

Nadat het gezin De Haas (dat wil zeggen moeder en twee zoons; vader arriveert pas in 1955) omstreeks kerstmis 1946 naar Nederland is geëemigreerd, gaat Eddie de Haas spelen in het kwartet van pianist Rob Madna. In 1949-'50 is hij tevens lid van een kwartet onder leiding van Frans Elsen (piano) met Robbie Pauwels (gitaar) en Han de Jonge (drums), dat musiceert in het destijds populaire George Shearing-idioom. Ze zijn onder meer te horen in de dansschool Gaillard-Jorissen te Den Haag. In 1951 vraagt de zojuist in Nederland neergestreken Amerikaanse pianist Don Gais hem voor zijn trio. Jazzclubs vormen het belangrijkste werkterrein. Begin 1952 speelt De Haas korte tijd in het trio van Pia Beck waarmee hij een engagement vervult in Caramella op het Leidseplein te Amsterdam. Het grootste deel van dat jaar maakt hij deel uit van de International Combo van drummer Wally Bishop. Deze band, die enkele maanden emplooi vindt in clubs zoals Tabaris (Den Haag) en Sheherazade (Amsterdam) bestaat verder uit trompettist Claude Dunson, tenorist Sandy Mosse en pianist Rob Pronk. Het voorlopige hoogtepunt in De Haas' loopbaan komt op 22 maart 1952, als de combo de vererende opdracht krijgt trompettist Dizzy Gillespie te begeleiden. Deze concerten plus aansluitende jam-sessies vinden plaats in het Kurhaus en het Amsterdamse Concertgebouw ten overstaan van een enthousiaste schare liefhebbers. Eddie de Haas, over wie de critici zich lovend uitlaten, hanteert inmiddels het hem volgens Pia Beck door haar aangereikte pseudoniem Edgar O'Hare. Zelf verklaart hij deze naamsverandering uit piëteit jegens zijn vader, die misschien minder verzot is op het idee dat zijn zoon het beroep muzikant heeft gekozen. In juni 1953 begint de Wally Bishop-combo, nu met Sam Walker op tenorsaxofoon en Rob Madna achter de piano, een tournee door Duitsland.

Frans Elsen Pia Beck Rob Madna

1954 - 1957

Als pianist Don Gais een aantal schnabbels in Frankrijk krijgt aangeboden, gaat Eddie de Haas mee. In Parijs is er een paar maanden voldoende werkgelegenheid, doordat vele Franse musici 's zomers zuidwaarts trekken om aan de Rivièra tijdens het hoogseizoen de kost te verdienen. De Haas krijgt in Parijs de kans te spelen met vermaarde musici zoals pianist Martial Solal en tenorist Don Byas in de Ringside, de latere Blue Note. Daarnaast treedt hij in 1954 op in het kader van de Salon du Jazz en in de Mars Club. Tijdens een pianistenparade aldaar doet hij extra ervaring op door uiteenlopende stilisten zoals de pianisten Art Simmons, Mary Lou Williams en Henri Renaud te begeleiden. De Haas lijkt geheel geaccepteerd in Frankrijk, want vanaf eind 1954 gaat hij spelen in de Swing Stars van Bill Coleman. Met deze Amerikaanse trompettist, die al sedert de jaren dertig in Parijs woont, maakt hij tournees door Frankrijk en Noord-Afrika. Voor een job met het trio van Don Gais (plus jam-sessie) op het internationale jazzfestival in het Amsterdamse Concertgebouw is hij in mei 1955 weer even terug in Nederland. Maar zijn multi-inzetbaarheid blijft hem onderscheiden van collega's, zodat nu weer Chet Baker hem vraagt voor zijn uitgebreide tournee door Europa alsook voor plaatopnamen. In 1956 keert De Haas andermaal terug naar Nederland, met Martial Solal voor een recital in het Kurhaus met John Engels op drums. 'Edgar O'Hare die reeds vele jaren geleden hoog bij ons stond aangeschreven, voldeed wederom uitnemend', aldus het maandblad Rhythme over dat optreden. In januari 1957 wordt De Haas uitgenodigd mee te werken aan opnamen voor de derde Jazz Behind The Dikes-LP. Als lid van het Frans Elsen-kwintet speelt hij mee in twee stukken. Wanneer Pia Beck in februari een uitnodiging ontvangt om een toer door de VS te maken, neemt ze Eddie de Haas en Wally Bishop mee. Dat Pia Beck De Haas vraagt ligt voor de hand, omdat de bassist sowieso naar Amerika emigreert. Het benodigde visum, waarvoor het management van Chet Baker heeft gezorgd, is al in zijn bezit. Maar Pia Beck heeft, aangekomen in Amerika, buiten de waard gerekend. Twee zwarte musici (De Haas gaat door voor zwart) in een trio met een blanke vrouw is geen optie in het racistische Florida. Pia Beck moet de klus alleen klaren. Bishop gaat op familiebezoek in Chicago en De Haas beproeft zijn geluk in New York.

Pia Beck

1957 - 1968

Eddie de Haas vindt in New York volop werk, want ook in Amerika blijven zijn baskwaliteiten niet onopgemerkt. Nooit heeft hij spijt van zijn keuze gehad, al zijn er aanvankelijk problemen met het verkrijgen van de juiste papieren en 'union cards'. Na eerst een paar weken met de big band van Larry Sonn te hebben opgetrokken, treedt de bassist toe tot de band van vibrafonist Terry Gibbs. Ook schnabbelt hij met zangeres-pianiste Blossom Dearie en pianist Bernard Peiffer. Hij bewaart hij plezierige herinneringen aan het moment in de Five Spot dat zijn idool Oscar Pettiford vroeg hem even op bas te vervangen, terwijl hij zelf op cello ging meedoen. Daarna gaat het voor De Haas van een leien dakje, te oordelen naar de lijst muzikanten met wie hij tijdens de rest van de jaren vijftig optreedt. In 1958 zijn dat bijvoorbeeld trombonist Kai Winding, Benny Goodman, Miles Davis en pianiste Toshiko Akiyoshi. En in 1959 komen onder anderen zangeres Chris Connor, saxofonist-fluitist Bobby Jaspar, de gitaristen Attila Zoller en Kenny Burrell, en drummer Roy Haynes voorbij. Met Roy Haynes heeft De Haas rond 1960 een min of meer vaste verbintenis. Zo is hij de bassist op de Prestige-LP Us Three van de drummer. In het voorjaar van 1961 maakt De Haas deel uit van het International Jazz Quartet van Bobby Jaspar (België), Attila Zoller (Hongarije) en drummer G.T. Hogan (Amerika). Jaren van globetrotting liggen daarna in het verschiet. In het seizoen 1962-'63 gaat De Haas in Europa op tournee met de folkgroep Peter, Paul and Mary. In 1964-'65 toert hij met de combo van Gene Krupa door Zuid-Amerika, Japan en Mexico. En in 1966-'67 doen zelfs de Dukes of Dixieland een beroep op hem. Begin jaren zestig heeft De Haas zangeres Geraldine (Gerry) Bey van de vocalgroep Andy and the Bey Sisters ontmoet, met wie hij in 1962 trouwt. Het paar vestigt zich aanvankelijk in New York en naderhand in New Jersey. Samen met zijn vrouw verblijft Eddie de Haas ongeveer acht maanden (augustus 1966-april 1967) in Keulen, waar beiden op uitnodiging van trompettist Dusko Gojkovich optreden bij de band van Kurt Edelhagen. Rob Pronk is bij Edelhagen in dienst als arrangeur. En als het Metropole Orkest bij monde van zijn manager en rietblazer Herman Schoonderwalt Eddie de Haas wil engageren voor een gastoptreden, stemt hij toe mits Rob Pronk de arrangementen schrijft. Dat vormt dan weer het begin van Rob Pronks verbintenis met dat orkest. In februari 1967 zendt de Duitse NDR een programma uit, Remember Oscar Pettiford, waaraan onder leiding van Dusko Gojkovich wordt meegewerkt door een internationaal gezelschap musici, onder wie Ake Persson, Johnny Griffin, Hans Koller, Mal Waldron, Albert 'Tootie' Heath en Eddie de Haas. Als De Haas in 1968 een job in Chicago krijgt aangeboden, besluit het echtpaar zich daar te vestigen. Ze krijgen twee getalenteerde kinderen, Aisha en Darius, die in de voetsporen van hun ouders hard werken aan hun inmiddels al succesvolle carrière in de show-business.

Metropole Orkest

1968 - 2011

Zijn eerste engagement in Chicago is met bop-pianist Eddie Higgins en drummer Marshall Thompson in het London House, waar Higgins al sinds 1957 een trio leidt. Eddie de Haas raakt er snel ingeburgerd. Als de formule lijkt uitgewerkt, verkast hij als huisbassist naar de Jazz Showcase van Joe Segal. Vanaf de jaren zeventig tot diep in de jaren 2000 slijt hij in deze beroemde jazzclub een substantieel deel van zijn jazzleven. In triobezetting speelt hij er met onder anderen de pianisten Barry Harris, Jay McShann, Billy Taylor, Marian McPartland, Teddy Wilson en Dorothy Donegan. Behalve pianisten begeleidt hij in de loop der jaren onnoemelijk veel andere jazzsolisten van velerlei pluimage: Sonny Stitt, Milt Jackson, Dexter Gordon, Lee Konitz, Al Cohn, Blue Mitchell, Von Freeman, Scott Hamilton. Bovendien treedt hij geregeld op tijdens het Chicago Jazz Festival van de jaren tachtig, onder meer met het kwintet van trompettist Paul Serrano en tenorist Eddie Johnson, het begeleidingstrio van zangeres Helen Humes, het kwintet van altist-blueszanger Eddie 'Cleanhead' Vinson, en de groep van trompettist Doc Cheatham en tenorist Bud Freeman. De Nederlandse jazz-scene ziet en hoort hem in 1981 na een afwezigheid van een kwart eeuw eindelijk weer eens. Op het NOS Jazz Festival in de Meervaart te Amsterdam is De Haas meegekomen met de groep van de eveneens uit Chicago afkomstige tenorsaxofonist E. Parker McDougal. Vrijwel iedereen is het erover eens: Eddie de Haas is een puike bassist. Criticus Jeroen de Valk spreekt in Het Parool van 'het meesterlijke, zeer ontspannen basspel'. In de jaren tachtig heeft hij ook een eigen trio, met John Young (piano) en Marshall Thompson (drums), soms aangevuld tot een kwintet met zijn vrouw Geraldine (vocals) en Boots Robinson (tenorsax). Geraldine de Haas is behalve vocaliste ook de drijvende kracht achter Jazz Unites, een non-profit-organisatie die in 1981 is opgezet om onder meer te trachten de jazzpraktijk in de zwarte South Side van Chicago nieuw leven in te blazen. In de jaren negentig reist De Haas naar Eilat aan de Rode Zee in Israël met dezelfde bezetting die op de CD Jazz Chicago Style uit 1992 speelt. In 2009 valt Eddie de Haas een eerbetoon ten deel als de Hyde Park Jazz Society hem en twee andere illustere Chicago-veteranen huldigt voor hun bijdragen aan de jazz in die stad. De laatste jaren zijn schnabbels tamelijk schaars geworden. Af en toe speelt de bassist, die in 2010 zijn tachtigste verjaardag viert, nog wat met vrienden. Daarnaast runt de inmiddels in Chicago tot 'dean' van de bassisten gepromoveerde Eddie de Haas 'Bassline Productions'. Achter deze organisatie gaat een praktische dienstverlening schuil, namelijk het verhuren van instrumenten aan bezoekende bassisten. Vanwege te hoge vervoerskosten alsook het risico van beschadiging laten Amerikaanse bassisten hun eigen instrument liever thuis en huren er een via de club.

Foto's Eddie de Haas

Audio/Video Eddie de Haas