WILLEM BREUKER KOLLEKTIEF

Willem Breuker Kollektief

Het Willem Breuker Kollektief is de belangrijkste muzikale uitlaatklep van rietblazer en componist Willem Breuker (1944-2010). Sinds de oprichting in 1974 heeft hij een volstrekt eigen genre voor de band gesmeed, waarin jazz, Europese improvisatiemuziek, twintigste-eeuwse gecomponeerde muziek, vaudeville, film- en theatermuziek de belangrijkste ingrediënten zijn. Het mengsel wordt gebracht ...
Volledige biografie...

Bezetting

Andy Bruce   trombone
Rob Verdurmen   drums, percussie
Bernard Hunnekink   trombone, tuba
Maarten van Norden   sopraansaxofoon, tenorsaxofoon
Willem Breuker   componist, klarinet, saxofoon
George Pancras   trompet
Arjen Gorter   contrabas
Hermine Deurloo   altsaxofoon, mondharmonica, sopraansaxofoon
Frans Vermeerssen   baritonsaxofoon, sopraansaxofoon, tenorsaxofoon
Andy Altenfelder   trompet
Meer resultaten... Minder resultaten

Overige muzikanten

Ronald Snijders   fluit
Lodewijk de Boer   altviool
Herman de Wit   tenorsaxofoon, vocalen
Bob Driessen   altsaxofoon, baritonsaxofoon, klarinet
Leo Cuypers   piano
Boy Raaymakers   trompet
André Goudbeek   altsaxofoon, klarinet, tenorsaxofoon
Chris Abelen   trombone
Peter Barkema   altsaxofoon, baritonsaxofoon, klarinet, sopraansaxofoon, tenorsaxofoon
Willem van Manen   trombone
Jan Wolff   hoorn
Alex Coke   fluit, sopraansaxofoon, tenorsaxofoon
Gregg Moore   trombone
Nico Nijholt   trombone, vocalen
Lorre Lynn Trytten   viool
Meer resultaten... Minder resultaten

Genoemd in de biografie van

1980   Jan Cees Tans
1984   Freek de Jonge
1986   Max Bolleman
1996   Denise Jannah
1998   Hermine Deurloo
Meer resultaten... Minder resultaten

Biografie Willem Breuker Kollektief

Het Willem Breuker Kollektief is de belangrijkste muzikale uitlaatklep van rietblazer en componist Willem Breuker (1944-2010). Sinds de oprichting in 1974 heeft hij een volstrekt eigen genre voor de band gesmeed, waarin jazz, Europese improvisatiemuziek, twintigste-eeuwse gecomponeerde muziek, vaudeville, film- en theatermuziek de belangrijkste ingrediënten zijn. Het mengsel wordt gebracht met een flinke dosis humor en gevoel voor theater, hetgeen vooral bij live-optredens een sterke troef is. Zo schrijft criticus David Lee al in 1978 in het Canadese jazzblad Coda: 'On record the music was fresh and exciting; in concert the music of the Willem Breuker Kollektief defies description in its beauty, its hilarity, its mad vitality, its power to compel.' Het Kollektief probeert een breed publiek te bereiken met theaterconcerten en jaarlijkse binnen- en buitenlandse tournees. Ondanks de bezettingswijzigingen blijven veel muzikanten de band langdurig trouw; anno 2011 zitten nog drie instrumentalisten van het eerste uur in de groep. Tijdens de ziekte van Willem Breuker blijft het orkest met vervangers doorspelen, en na zijn dood in 2010 gaat de groep ook nog enige tijd door, hoewel voor 2012 een afscheidstournee is gepland.

1974 - 1978

Willem Breuker werkt al langer met grotere groepen, omdat hij 'alle noten wil horen die hij aan het schrijven is', zoals hij zelf zegt in het boek Celebrating 25 Years on the Road. Hij formeert een orkest met ervaren musici, onder meer afkomstig uit het eigenzinnige modern-klassieke Orkest De Volharding (zoals saxofonist Herman de Wit, de trombonisten Willem van Manen en Bernard Hunnekink, hoornist Jan Wolff) en jong talent dat hij grotendeels rekruteert uit Leerorkest De Boventoon (de saxofonisten Bob Driessen en Maarten van Norden, drummer Rob Verdurmen). Pianist Leo Cuypers, trompettist Boy Raaymakers, fluitist Ronald Snijders, en (iets later) bassist Arjen Gorter completeren de oerbezetting. In 1975 brengt het Kollektief twee muziektheatervoorstellingen: La Plagiata en Anthologie. Muziek hiervan komt terecht op de debuut-LP The European Scene, en later op Live In Berlin. De groep maakt zijn eerste buitenlandse tournees en is eind 1976 te horen tijdens de eerste Klap op de Vuurpijl, een festival met geïmproviseerde en gecomponeerde muziek, plus diverse variété-acts, dat Breuker in de laatste dagen van het jaar organiseert. Het Kollektief verzorgt elke avond het slotoptreden, soms met speciale gasten. Een soortgelijk spektakel vindt jaarlijks op 5 december plaats in de Amsterdamse Stadsschouwburg. Voor zijn Sinterklaasconcert inviteert Breuker uiteenlopende gasten bij zijn Kollektief, van klassiek violist Theo Olof en Kurt Weill-vertolkster Gisela May tot variété-artiest Toby Rix met zijn befaamde Toeterix. Ook is er elke keer een gast uit de literaire wereld, zoals Jan Wolkers of Ischa Meijer

1979 - 1983

De oorspronkelijke pianist Leo Cuypers verlaat het Kollektief. Breuker neemt in zijn plaats Henk de Jonge in de band op, een relatief onbekende muzikant die goed van blad kan lezen en van vele markten thuis is. Het stelt Breuker onder meer in staat om bewerkingen van modern-klassieke composities te gaan spelen met het Kollektief, soms aangevuld met strijkers. Voor de Klap op de Vuurpijl 1979 schrijft hij een arrangement van Gershwins Rhapsody In Blue, met een strijkkwartet onder leiding van violiste Vera Beths. In 1980 komt de Oost-Duitse trompettist Andy Altenfelder de kopersectie versterken, als vervanger van Jan Wolff. Drie andere leden van het eerste uur, Bob Driessen, Maarten van Norden en Willem van Manen, verlaten om verschillende redenen het orkest. Evenals bij de start van het Kollektief kiest Breuker ter vervanging een combinatie van ervaren musici en jonge talenten: de door de wol geverfde Belgische saxofonist André Goudbeek en de onbekende saxofonist Peter Barkema en trombonist Chris Abelen, de laatste een leerling van Willem van Manen. Op theatergebied laat het Kollektief van zich horen in twee eigen producties: De Vuyle Wasch (1980) en Wolkbreuk (1982). Breuker schrijft naast veel eigen repertoire ook arrangementen van muziek van onder meer Graaf Unico Wilhelm van Wassenaer, George Antheil en Kurt Weill.

1984 - 1991

Het Kollektief bereikt een groter publiek met zijn aandeel in de theatervoorstelling Stroman en Trawanten van cabaretier Freek de Jonge. Het is een nieuw bewijs van de flexibiliteit van het orkest, dat zich nooit te goed voelt om in ongebruikelijke situaties op te treden - een uitgangspunt dat al vanaf het begin wordt gehuldigd. In de tien jaar van zijn bestaan is de groep ook op zakelijk gebied steeds meer een collectief geworden, waarin ieder bandlid zijn eigen taak heeft, van geluidstechniek tot platenverkoop. Het aantal concerten loopt door de internationale tournees (in Noord-Amerika en Europa, en vanaf de jaren negentig ook in Azië en Australië) op tot een gemiddelde van zo'n 85 per jaar. Het werpt zijn vruchten af, want in 1986 beloont de International Critics Poll van het Amerikaanse blad DownBeat het Kollektief met een eerste plaats in de categorie big band in de sectie 'talent deserving wider recognition'. In de jaren daarna weet het orkest deze positie te behouden. Nieuwe projecten met twintigste-eeuwse muziek zijn onder meer een uitvoering van Metropolis van de Amerikaanse componist Ferde Grofé, Parade van Erik Satie, en opnieuw een Gershwin-programma. Violiste Lorre Lynn Trytten, een van de betrokken strijkers, blijft aan als nieuw vast lid van het Kollektief, de eerste vrouw in het gezelschap.

1992 - 1999

Tijdens een Amerikaanse tournee komt de Texaanse saxofonist-fluitist Alex Coke als gast meespelen met het ensemble. Uiteindelijk verkast hij naar Amsterdam en wordt hij het nieuwe vaste bandlid, waardoor de rietsectie tot vier man wordt uitgebreid. Hij is te horen in de muziektheatervoorstelling Deze Kant Op, Dames, op tekst van Ischa Meijer, met Loes Luca als vocaliste. In 1995 staat het Kollektief opnieuw in het theater, in samenwerking met het dansgezelschap Djazzex. In 1998 voert het ensemble, aangevuld met strijkers en het Koor Nieuwe Muziek, onder leiding van Huub Kerstens Breukers compositie Psalm 122 uit. In hetzelfde jaar verschijnt een nieuwe CD met composities van Kurt Weill, gezongen door Loes Luca. De zangeres is ook te horen op de CD Hunger! (1999), de eerste van een trilogie, die met Thirst! (2000, met zangeres Denise Jannah) en Misery (2002) wordt voltooid. In 1998 overlijdt saxofonist Peter Barkema aan kanker. Zijn opvolger wordt Hermine Deurloo, die naast haar altsaxofoon ook de chromatische mondharmonica aan het instrumentarium toevoegt.

2000 - 2005

Lore Lynn Trytten en Alex Coke verlaten de groep in 2000. De nieuwe saxofonist is een oude bekende: Maarten van Norden. Andy Bruce wordt na Nico Nijholt en Gregg Moore de vierde trombonist op de plek die Willem van Manen achterliet. Met deze nieuwe bezetting wordt in 2003 het oratorium Jona uitgevoerd, dat Breuker schrijft voor het Kollektief, strijkers, het Koor Nieuwe Muziek onder leiding van René Nieuwint, en de vocale solisten Jasperina de Jong, Denise Jannah, Pieter Hendricks, Marcel Beekman en Frits Lambrechts. Ook componeert de bandleider in 2005 nieuwe muziek bij de filmklassieker Faust (1926) van de Duitse regisseur F.W. Murnau. Daarna neemt trompettist Boy Raaymakers ook afscheid, na zo'n kleine dertig jaar bij het Kollektief te hebben gespeeld. Hij wordt opgevolgd door George Pancras.

Marcel Beekman

2006 - 2012

De door ziekte gekwelde Breuker moet tijdelijk zijn positie in het Kollektief opgeven. Frans Vermeerssen of Rutger van Otterloo neemt tijdens de concerten zijn rol waar. De orkestleider ondergaat in 2007 een levertransplantatie, en kan na een periode van revalidatie weer meespelen. In 2008 krijgt de groep een nieuwe tegenslag te verwerken, wanneer de overheidssubsidie wordt ingetrokken. Uit eigen middelen financiert het Willem Breuker Kollektief in 2009 de tournee Nog Lang Niet Jarig!, om het 35-jarig bestaan vieren. Op 23 juli 2010 overlijdt Breuker aan longkanker, maar het orkest besluit nog wel aan de aangegane verplichtingen te voldoen. De stoel van Breuker wordt definitief ingenomen door Frans Vermeerssen. Voor najaar 2012 staat een afscheidstournee met als gasten Loes Luca en Peter Bolhuis gepland, onder de titel Happy End. Eerst worden de VS en Canada aangedaan en vervolgens Nederland, waar het laatste concert eind december plaatsvindt in het Bimhuis. Per 1 januari 2013 heft het orkest zichzelf op.

Foto's Willem Breuker Kollektief

Audio/Video Willem Breuker Kollektief