garagerock

Geschiedenis van Garagerock

In de jaren zestig in Noord-Amerika uit het imiteren van beatmuziek ontstane voorloper van de punk. Kenmerkt zich door een sterk psychedelische kant. In het midden van de jaren tachtig beleeft garage-rock een revival en in het nieuwe millenium beleeft het een tweede jeugd onder de noemer nu-rawk.

Als midden jaren zestig van de 20ste eeuw de muziek van de Engelse beatbands tot Noord-Amerika doordringt, heeft dat een ware vloedgolf aan imitatiebandjes tot gevolg. Tieners door het hele land laten in vaders garage de gitaren ronken, de orgels gieren en de zang sneren met hun vertolkingen van Beatles-, Kinks- en Rolling Stones-liedjes. Vanwege het nauwelijks aanwezige muzikantschap rammelen deze garagebandjes aan alle kanten. Lol schoppen is voor de meeste ook belangrijker dan de wereld veroveren. Gevolg is dat de muziek steeds rauwer wordt, en langzaam overgaat tot de oervorm van de punk(rock). Er wordt wel gezegd dat in ieder mens één goed boek zit. Analoog hieraan kan gesteld dat er in iedere band tenminste één goed liedje zit. Er verschijnen in de jaren zestig honderden 7-inch garagesingletjes, gemiddeld één per band. Aan het eind van de jaren zestig ontsnapt ook de garagerock niet aan de psychedelische invloeden die nagenoeg de hele popmuziek in zijn greep houden. Begin jaren zeventig is het volledig voorbij, al wordt via de verzamelelpee Nuggets nog wel een overzicht van de beste singles gegeven. In de jaren tachtig grijpen ineens veel jonge bandjes terug op het gitaargeluid uit de jaren zestig, zowel dat van de Engelse beat als van de Amerikaanse garage. Het wordt een ware revival, waarvan het spectrum uitwaaiert van bands die met een ferme knipoog een erg dik aangezette kopie van de oorspronkelijke stromingen spelen tot groepen die het geluid serieus trachten te ontwikkelen en te verrijken met andere songstructuren en arrangementen.

Tot de laatste categorie behoort het Tilburgse The Miners of Muzo, dat in 1981 voortkomt uit de bands Schopenhauer Smiles en Split Brain Effects. Klinkt deze garageband rond kernleden Léon Lemmen (gitaar, zang) en Hans Vroom (gitaar) aanvankelijk nogal als The Birthday Party, eerste volwaardige album Apogee (1985) laat een melodieuzer geluid horen en toont een zonnige garagepopband, met een hang naar de sixties. Met de single Hey Gypsy Woman is de band een aantal keren op Franse televisie te zien. Het is in dat land waar de groep met opvolgende platen en tournees steeds succesvoller zal worden, terwijl ook Duitsland interesse blijft tonen. In 1993 staat de groep op het Amerikaanse South By Southwest festival in Austin. Ondanks dat en het steeds rijker worden van het geluid - sixties acidpop, psychobilly, Amerikaans getinte rock -, ebt in Nederland de positieve aandacht echter weg. Heel anders gaat dat bij het Amsterdamse Claw Boys Claw. In het voorjaar van 1983 opgericht door Allard Jolles, gitarist/zanger van L'Attentat, als tweede band. De bezetting bestaat dan uit Bobbie Rossini (bas), John Cameron (gitaar) en Jolles zelf (op drums). Met zanger annex grafisch ontwerper Peter te Bos is Claw Boys Claw compleet. Het kwartet speelt garagerock met invloeden van psychedelica, acid-punk en rock & roll, waarmee men binnen een jaar het predikaat 'meest opwindende live-band van Nederland' krijgtt opgeplakt. Dat is met name ook te danken aan Bos, die een charismatisch frontman bewijst te zijn.

The Miners Of Muzo Claw Boys Claw L'Attentat

De oorspronkelijke, Amerikaanse garagesingletjes zijn in de jaren tachtig en negentig inmiddels gewilde en daarmee prijzige collectors items geworden, wat diverse verzamelseries in de trant van Nuggets tot gevolg heeft. De oorspronkelijke Nuggets-plaat wordt in de jaren negentig op cd uitgebracht en daarvoor uitgebreid tot maar liefst vier propvolle schijfjes. De boxset is zo'n onwaarschijnlijk groot succes bij een gemêleerd publiek dat er zelfs een vervolg op verschijnt - dat ook zijn licht over Nederlandse garagebandjes uit de sixties laat schijnen.

In 1992 richten Groningers Olaf Veenstra (gitaar, zang), André Dodde (gitaar, toetsen) en Koos Borg (drums) Green Hornet op. Aanvankelijk als hobbyproject, maar al binnen een paar jaar de hoofdzaak. Met hun energieke, basloze en rauwe mix van jaren vijftig rockabilly, grotestads blues, psychedelica (met kenmerkend jaren zestig orgeltje) en punk treden staan ze in 1999 in het voorprogramma van gelijkgezinde bands als Boss Hog en Jon Spencer Blues Explosion. De laatste New Yorkse band is wellicht dé wegbereider voor de hausse van de zogenaamde nu-rawk, die tien jaar later zou losbarsten (zie verderop). Green Hornet tourt ook door Duitsland. Eerste album Going Down krijgt in 2000 lovende kritieken. Het jaar daarop is het trio zowel support- als backingband van de Amerikaanse rhythm & blues legende André Williams tijdens zijn tour door Europa. The Skidmarks ontstaat in 1995 uit de ontmoeting van enkele studenten. De band brengt sixties garagepunkrock-'n-roll.

Green Hornet The Skidmarks

In het nieuwe millennium keert de huidige popmuziek terug naar het geluid van de New York Punk(rock) uit de jaren zeventig. Een waardering voor harde gitaren in combinatie met nozemgedrag die ook de poort voor de huidige exponenten van de garagerevival uit de jaren tachtig wagenwijd openzet. Nieuwe naam voor het genre: nu-rawk. Zodanig populair dat bands het zich in dit cd-tijdperk zelfs kunnen veroorloven hun liedjes juist ouderwets op een 7-inch vinylsingle uit te brengen. Zo brengt The Skidmarks de 10-inch Annual White Trash Barbecue en de 7-inch Red-handed uit.